انواع اتصال

به صورت کلی اتصالات انجام شده ، بین دو یا چند قطعه در کاربری‌ های مختلف به سه صورت ؛ اتصال موقت ، اتصال نیمه دائم و اتصال دائم انجام می گیرد .

• اتصال دائم : به اتصال هایی که در آنها امکان جدا نمودن قطعات متصل بدون تخریب یک یا چند جزء اتصال ممکن نباشد اتصال دائم گفته می ‌شود . از جمله اتصالات دائم پرکاربرد می‌ توان به ؛ جوشکاری ، پرس ، لحیم کاری سخت و … اشاره نمود .
• اتصال نیمه دائم : در این نوع از اتصالات نیز در صورت جدا نمودن قطعات متصل شده ، قطعه ایجاد اتصال صدمه دیده و دیگر امکان استفاده مجدد از آن میسر نخواهد بود . از معروف ترین اتصالات نیمه دائم می ‌توان به ؛ پرچ و بعضی چسب ها اشاره نمود .
• اتصال موقت : اگر امکان تفکیک قطعات بدون آسیب به اجزای اتصال ( شامل قطعات اصلی و جز متصل کننده ) وجود داشته باشد ، آن اتصال جزو دسته اتصالات موقت دسته بندی می شود . پیچ و مهره ، پین و خار ، را می توان به عنوان مشهور ترین اتصالات موقت معرفی کرد .

تاریخچه پیچ

تاریخچه پیچ به زمانی باز می گردد که ؛ ابتدایی ترین نوع پیچ ها که از متریال چوب تهیه شده و توسط یونانیان در قرن سوم قبل از میلاد مسیح ساخته می ‌شدند . با گسترش استفاده از پیچ های چوبی از آن ها در صنایع ای همچون شراب سازی و روغن گیری استفاده می شده است .

تاریخچه پیچ ( تولید انبوه )

تا پیش از اواسط قرن نوزدهم به دلیل عدم امکان تولید انبوه پیچ های فلزی از اتصالاتی همچون ؛ میخ ، فاق و زبانه ، خار در صنایع چوبی و آهنگری استفاده می شده است .

یکی از مهمترین تحولات در تاریخ تولید پیچ به سال ۱۷۶۰ میلادی باز می‌گردد ، زمانی که  ” ژاب و ویلیام وایت ” برادران بریتانیایی موفق به ساخت دستگاه تولید انبوه پیچ خودکار مناسب برای چوب شدند . بعدها و در سال ۱۷۸۰ تولید روزانه این نوع از پیچ ها با تعداد کارگر محدود به 16000  پیچ رسید .

افراد و مهندسین بسیاری برای تکامل فرآیند تولید پیچ در میان سال‌های ۱۷۶۰ تا ۱۷۸۰ شروع به فعالیت نمودند ، ساخت ماشین های تراشکاری و دستگاه اتوماتیک باعث کاهش هزینه تولید پیچ در محدوده سال‌های ۱۸۴۰ تا ۱۸۷۰ و در نتیجه افزایش کاربرد آن در جهان گردید .

یکسان سازی ( استاندارد فوم ) شکل پیچ ها از اواخر دهه هفتاد میلادی شروع شد . اما استاندارد ایزو ( iso ) تولید پیچ در پایان سال ۱۹۴۰ برای بهبود فرم های تولید پیچ طراحی و اجرایی گردید.